(Nooit meer)
Worstelen met woorden
‘Beginnen met schrijven voelt soms net als hardlopen zonder m’n spieren te hebben opgewarmd. Stroef, stram en helemáál niet soepel…
Weet je wat het is? Ik ben gewoon niet zo goed met woorden.’
Schrijftwijfels. Door de jaren heen heb ik er heel wat varianten op gehoord. En da’s helemaal niet zo gek.
De meesten (!) van ons leerden op school vooral hoe het ‘hoort’, dat schrijven.
(Hoor je je meester of juf het nog zeggen: ‘Begin een zin nooit met ‘en.’ ‘Hier dwaal je te ver af!’
‘Probeer hoofd- en bijzaken te scheiden.’) Je moest helder denken. Volgens de juiste zinsbouw.
En ook nog eens op je grammatica letten.
Je zinnen laten dansen? Husselen met woorden? Je ziel en zaligheid in een verhaal stoppen?
Vuurtjes aanwakkeren op papier? Dát werd meestal niet aangemoedigd.
Da’s niet alleen zonde (Zonde. zonde. zonde…!), maar zorgt er ook voor dat je (en met jou heel veel anderen!) zodra je iets ‘moet’ schrijven, onwillekeurig in de kramp schiet. Omdat je voelt dat je iets goeds moet maken dat perfect geschreven is. (Onmogelijk!) En dat stemmetje op je schouder je ondertussen van alles toefluistert (of roept als hij of zij in een venijnige bui is…). Met als gevolg dat wát er uit je handen komt, vaak niet meer helemaal in lijn is met wie JIJ bent. Omdat je bang bent om het fout te doen. Voortdurend twijfelt. En eindeloos aan het sleutelen slaat. Dag schrijfplezier. Dag sprankelende ‘jij’.
Heb jij ooit iets verzucht als:
‘Ik weet precies wat ik wíl zeggen, maar als ik mijn verhaal op papier zet, staat er niet wat ik éigenlijk bedoel.’ Ergens onderweg tussen m’n hoofd, hart en m’n handen raak ik de weg kwijt.
‘Ik heb verschillende ‘schrijfformules’ geprobeerd, maar om eerlijk te zijn durf ik ze helemaal niet te gebruiken. Ze klinken niet als ‘ik’.
‘Ik heb geen flauw idee hoe ik moet beginnen.
‘Ik heb zoveel ideeën in mijn hoofd dat ik het overzicht inmiddels kwijt ben.’
‘Ik weet dat ik wervend moet schrijven, maar ik wil niet opdringerig overkomen.’
‘Het duurt eindeloos om iets op papier te krijgen.
Ik vraag me continu af of wat ik schrijf wel goed genoeg is.
Een simpele mail beantwoorden kost me soms wel een half uur tijd!
Schrijven voelt als op een podium klimmen. Doodeng.
Wat zullen (vul maar in:) m’n vrienden/ouders/buren/collega’s, docenten wel niet van me denken?’
Ik ben uren bezig geweest om een blog te schrijven, maar het levert me helemaal niets op.
Frustrerend; ik weet niet wat ik verkeerd doe.’
Dan geloof ik dat ik je verder kan helpen. Schrijven is niet alleen weggelegd voor de lucky few.
En al helemaal niet voorbehouden aan een geheimzinnig genootschap.
Iederéén heeft schrijfpower in zich.
Soms moet je ’t alleen even heroveren.
Ik geloof dat dat het beste werkt vanuit een veilige plek. Een plek waar je gewoon kunt aanschuiven en zonder scrupules je schrijfstruggles op tafel kunt leggen. Een plek waar je kunt rekenen op support en aanmoediging. En met je vlindernetje net zoveel copyconfidence kunt vangen als je nodig hebt om weer met plezier verder te kunnen en een verhaal te vertellen dat precies past bij jou en klinkt als ‘jij’.
Besluit je je schrijfspieren los(ser) te schudden? Dan zul je zien dat:
- je meer rust en focus krijgt
- je met veel meer plezier en vertrouwen gaat schrijven
- waardoor je woorden voor je gaan werken
- je verhaal gaat vliegen
- je teksten helemaal klinken als ‘jij’ (Zónder opdringerig te zijn of sprookjes te verkopen)
- en je ‘jouw’ mensen naar je toe schrijft
En mocht je daar nu geen zin in of tijd voor hebben, dan kun je je verhaal ook gewoon Lekker laten schrijven. Geen enkel punt.
‘Wat een leuk idee!’ ‘Precies wat ik bedoel’
‘Zo voel ik het ook!’ ‘Ja, ik doe mee!’
Dát is het vuurtje dat je bij je lezers wilt aanwakkeren.
En dat zijn de reacties die je met een verhaal dat hélemaal van jou is, teweeg brengt.